10 September, 2012. Conakry, Guinea

Inmiddels zijn we goed twee weken op het schip en zijn we nu echt begonnen waarvoor we hier gekomen zijn: verpleegkundige zijn! De eerste week was het vooral heel veel bijeenkomsten en oriënteren enzo. Ondanks dat je dan alleen maar moet luisteren was het wel heel erg vermoeiend, alles gaat hier uiteraard in het Engels dus je bent continu aan het vertalen en aan het eind van zo’n dag waren we dan helemaal op. Gelukkig hadden we in deze week ook wel wat tijd voor onszelf (voornamelijk ‘s avonds) dus hebben we een beetje het schip verkend, mensen ontmoet en ook erg belangrijk: tijd voor elkaar gehad! Heerlijk! Lekker spelletjes doen zoals regenwormen of Yathzee en veel gepraat.

Vorige week maandag hebben we een hele belangrijke dag gehad: SCREENINGDAY!

Op deze dag wordt er gekeken naar welke patiënten wel en welke niet geholpen kunnen worden. Dit was heel erg indrukwekkend. Echt ongelofelijk wat je hier ziet! Er zijn zo’n 3500 potentiële patiënten gezien en er zijn er een kleine 800 door de pre-sreening gekomen. De rest van de mensen is dus weer naar huis gestuurd omdat ze helaas niet geholpen konden worden. Dit omdat hier op het schip alleen maar bepaalde chirurgische ingrepen kunnen worden gedaan of omdat de ziekte/afwijking niet meer operabel is. Dit was erg moeilijk en wij waren allebei blij dat wij deze beslissing niet hoefden te nemen. Van de mensen die door de pre-screening kwamen was het ook nog niet zeker of ze een operatie konden krijgen, maar dat werd dan besloten door de chirurg zelf.

Tineke was voor deze dag als kinderwerker aangewezen, zij mocht de kinderen die in de lange rij stonden de wachten vermaken d.m.v. voetballen, overgooien, bellenblazen, stoepkrijten e.d. Het was erg mooi om te zien hoe de kinderen opleefden, er waren zelfs kinderen bij die eerst om zich heen zaten te kijken toen Tineke ze vroeg om te komen spelen: zo van bedoel je mij? Eigenlijk heel triest maar deze kinderen zijn het vaak niet gewend dat er überhaupt iemand naar ze omziet, laat staan dat iemand ze vraagt om te spelen. Het was echt heel tof om te zien hoe deze kinderen helemaal blij werden en Tineke een knuffel gaven aan het einde van het spel, daar krijg je een brok van in je keel….

Ik (Bram dus ;-) ) was deze dag ‘ waterboy’. Dit houdt eigenlijk in dat je een manusje van alles bent: ik moest ervoor zorgen dat iedereen water kreeg en wat te eten. Maar ik heb ook geholpen met het klaarzetten van spullen voor de screeningsday en mensen die zelf niet konden lopen de trap op en af getild. Als er ergens hulp nodig was ging ik daar heen. Het was een erg lange dag, van 6.30 u tot 21.00 u. maar het was zeker de moeite waard! En dan te bedenken dat de patiënten al op zondagavond voor de hekken stonden te dringen! Ongelofelijk! Sommige mensen werd in de nacht al verteld dat ze beter naar huis konden gaan omdat ze toch al wisten dat ze niet geholpen konden worden (omdat ze te oud waren o.i.d.) maar deze mensen geloofden dat niet en zijn alsnog de hele nacht blijven wachten om dan bij de pre-screening nogmaals te horen dat ze niet geholpen kunnen worden…

Het was hartverscheurend om de afwijkingen/vergroeiïngen te zien die sommige mensen hadden, zoiets zul je nooit zien in het ‘ Westen’. Kinderen die op de buitenkant van hun voeten lopen, of voeten die helemaal haaks naar binnen of naar buiten staan, tumoren zo groot als een meloen… En dan te bedenken dat deze mensen soms verstoten worden uit hun omgeving puur door deze afwijking, omdat ze (volgens hun omgeving) bezeten zouden zijn door de duivel… daar word ik nog altijd sprakeloos van….

Wat wel een heel mooi idee is dat God iedereen ziet en weet wat hij/zij nodig heeft en Hij ze niet in de steek zal laten, ook als ze geen operatie kunnen krijgen… Het is zo bijzonder om het werk van God van zo dichtbij te zien! We zijn zo gezegend dat we hier mogen zijn om God’s werk te doen, Hij heeft ons helemaal niet nodig maar toch wil hij ons gebruiken om Zijn werk te doen. En zo voelt het steeds meer en meer…

Inmiddels hebben we vanaf woensdag de eerste patiënten binnengekregen en zijn donderdag de eerste operaties gedaan… Donderdag hebben we allebei onze eerste dagdienst gehad, er waren zo’n 15 verpleegkundigen en 8 patiënten. Haha… dit is omdat er een heleboel nieuwe verpleegkundigen zijn die ingewerkt moeten worden. Doordat het zo rustig is is het wel lekker beginnen en wennen aan de afdeling, wat je moet doen en wanneer enzo…

Als we ‘s ochtends beginnen (om 7.00 uur!:-O) beginnen we met gebed. Dit is nog wel even wennen maar het is wel heel mooi om te doen. We vragen dan een zegen over de dag, over de patiënten en dat de operaties mogen slagen e.d. Op de afdeling werken we met dayworkers, dit zijn locals die ons helpen met schoonmaken en vertalen e.d. dit is erg belangrijk want de meeste patiënten spreken geen Engels maar Susu, Malinke of Pular. Dit zijn de 3 grootste groepen hier. Als we iets willen weten of moeten uitleggen, vertellen wij het de vertaler in het Engels en deze vertaald het dan in de taal die de patiënt begrijpt. Zonder de dayworkers zouden wij ons werk niet kunnen doen! De dayworker verteld ook aan de patiënt dat hij/zij zich moet wassen, geven voorlichting over bijvoorbeeld hoe men de kans op het krijgen van Malaria kunnen verkleinen/voorkomen e.d. Als de patiënt voor operatie gaat lopen wij naar de OK (operatie kamer) en wachten daar op de operatieassistent. Deze loopt nog weer de pre-OK checklist bij langs (die wij op de afdeling invullen) om zeker te weten dat alles gedaan is. Dan word er aan de patiënt gevraagd of hij/zij wil dat er gebeden wordt. Daarna gaat de patiënt naar de OK. Het is erg bijzonder om te zien hoe blij dat patiënten zijn ná de operatie, soms hebben ze al jarenlang uitgekeken naar zo’n dag. Bijzonder is ook dat we patiënten van alle leeftijden hebben, van kleine baby’tjes met een hazelip tot ouderen van 65+. Van alle kinderen die onder de 16 jaar zijn moet er een caregiver aanwezig zijn. Dit is meestal een van de ouders of een ander familielid. Doordat het nu rustig is hebben we veel tijd om met de kinderen te spelen (sommige moeders zijn zelf nog maar 16…), we gaan dan met ze kleuren, Jenga spelen, memory o.i.d. Gister was er een moeder die aan het wachten was totdat haar kind terugkwam van de OK die al een paar uur aan het kleuren was. Zij heeft Tineke haar haar ingevlecht, dit vond Tineke uiteraard ERRUG vervelend! (NOT!! Haha)

In de dossiers zitten Pathways, dit zijn vastgelegde protocollen. Echt rapporteren hoeft niet echt, je kunt gewoon de Pathway volgen en afvinken wat je gedaan hebt, als je dan iets bijzonders te melden hebt kan dat onderaan. Op zich is dit een hele makkelijke manier van werken al is het wel even wennen, maarja dat heb je altijd bij een nieuwe baan… haha. Het wend al vrij snel, de vrijdag ging al weer makkelijker dan de 1e dag etc. Vanavond heb ik mijn eerste late dienst. Ben benieuwd, jullie horen wel weer hoe het is gegaan.

Tineke heeft sinds gister vrij omdat ze helaas ziek is, maar gaat gelukkig al weer ietsjes beter.


Tot de volgende keer! Liefs van ons

ps: Met Tineke gaat het nu weer wat beter, de griep is gelukkig weer weg.